වාදීෂට වඩා සංවේදී ජයන්ත....

පුණ්‍යා කවුදැයි මට හරියටම කියනු බැරිය. නමුත් පුණ්‍යාට තීක්ෂණ බුද්ධියක් ඇත. ඉවසිලිවන්තය. සෘජු ප්‍රතිපත්ති ඇත්තීය. ඇයට කවි හදවතක් ඇත. දුක වියෝව දරා නොසැළී සිටිය හැකි එහෙත් අතිශය ප්‍රේමණීය හදවතක් ඈ සතුය.

ඇගේ ආදරය නොවළහා පෙම් හසුනක ලියා රේවත වෙත යැවීමට ඈ තීරණය කරන්නේ යුද්ධයේදී  ඔහුට යම් කරදරයක් සිදු වේදෝ යන බියෙනි. එසේ වුවහොත් ඔහු තමා වෙතින් ඉල්ලාසිටි ආදරය ඔහු වෙත ප්‍රකාශ කළ නොහැකි වනු ඇත. රේවතට බිරිඳක් වන්නේ නම් තමා වැන්ඳඹුවක් වන බවට පණිවිඩයක් ඇගේ හද මනස තුළින් ඈට ලැබී තිබියදීම ඇය රේවතට ආදරය ප්‍රකාශ කරන්නීය. රේවත යුද්ධයෙන් මිය යනු ඇතැයි යන සැකයම ඒ සඳහා ඈ පොළඹවන්නේය .  ඇයට එසේ කළ හැකි වන්නේ ඇය රේවතට ආදරය කරන්නේ රේවත ඇගේ කරගෙන නොවන නිසාය. ඇගේ නොවන රේවතට ආදරය කළ හැකි ආදරයකින් ඈ  පොහොසත්ය. එක අතකට අප පතන , අප සොයා යා යුතු උතුම් මනුෂ්‍යත්වයේ ප්‍රතිබිම්බයක් නොවේද පුණ්‍යා ? ඇතැම් විට ජයන්තයන් ඇයට පුණ්‍යා යයි නම් තබන්නට ඇත්තේද එවැනි අදහසකින්ද විය හැකිය.

අද මේ කලා නිර්මාණ රස විඳින අපි රේවතලාට මෙන්ම මෙරට තුළ විරල නොවූ පුණ්‍යාලාටද ණය ගැති බව නොකිවමනාය.

කොලු කමට කරන වැඩ නිසා සිය අතට පත් එම ලිපිය කියවන  වාදීෂ පුණ්‍යාගේ අවංක ප්‍රේමය හැඳින ගනියි. වාදීෂ තේරුම් ගැනීමට නම් අප පුණ්‍යා තේරුම් ගත යුතුය. ඒ වාදීෂ පුණ්‍යාගේ අධ්‍යාත්මයේ පිවිතුරු බව හැදින ගත් නිසාත් එතන් පටන් ඔහුගේ හැසිරීම තීරණය වන්නේ ඔහුගේ මනස තුළ සැරිසරන පුණ්‍යාගේ අධ්‍යායමය විසින්ද බැවිනි. ඇතැමෙක් මෙම චිත්‍රපටයේ අනුභූතිය ව්යාජ එකකැයි යන දුර්මතයෙහි එළඹෙන්නට ඇත්තේ  පුණ්‍යා තේරුම් නොගෙන වාදීෂ තේරුම් ගන්නට උත්සාහ ගත් නිසා විය හැකිය.  පුණ්‍යා තේරුම් ගන්නට උත්සාහ ගත්තා නම් වාදීෂ නමැති සිසුවාගේ සංවේදී බව වටහා ගත්තා නම් මෙහි එන අනුභූතිය ප්‍රබල එකක් බව ඔවුනට පෙනී යා යුතුය.
 එම ලිපිය ඈට නැවත ලබා දීමට උත්සාහ දරතත් අවාසනාවත්න ලෙස එය මග හැරී යයි. කවි සිතක් ඇති පුණ්‍යා විසින් ප්‍රථම වරට ප්‍රකාශිත ප්‍රේමය විටින් විට කියවන වාදීෂ පශ්චාත්තාප වෙයි.

"මම නම් හිතන්නේ ජීවිතය කියන්නේ පිපාසයක්. ඒ පිපාසය යම් තරමක් හරි සංසිදෙන්නේ ආදරය කියන ඒ දෙය ලැබුනාම විතරයි. ඒකයි අපි හැමෝම ආදරය පිටුපස්සේ දුවන්නේ. කොච්චර හති වැටුනත් ඒත් දුවන්නේ. හදවත් ගිනි ගත්දිත් සිරුරු රිදුම් දෙත්දිත් අපි හඬ හඬා,  හඬ හඬා ආදරය සොයන්නේ ඒකයි."

ආදරය ජීවිතයෙන් කොටසක් නොව ආදරය සිය ජීවිතයම කරගත් ගැහැණියකගේ ආදරය  තමා අතින් විනාශ විනි යන බලවත් පශ්චාත්තාපයෙන් ඔහු පෙළයි. ඔහුගේ යහළුවන් සහ අයියාද මේ ලියමන අමතක කරන ලෙස කීවද අතිශය සංවේදී දරුවකු වන ඔහුට එය කළ හැක්කක් නොව. එම පශ්චාත්තාපය ඔහු තුළ වේදනාවක් බවට පත්ව හද තුළ ගුලි වෙයි. එම වේදනාව තුළින් දැනෙන පුණ්‍යාගේ ප්‍රේමයට ඔහු ප්‍රේම කරයි. එසේ සිය මනස තුළ ලැගුම් ගත් වේදනාව හා ප්‍රේමය ඔහු විශිෂ්ඨ සංගීතඥයකු බවට පත් කරවයි

නමුත් ඒ වේදනාව අමතක කරළිම සඳහා ඔහු ආදරයත්, ආදරය ඔහුවත් මරාගෙන මැරෙයි. ඔහුට අන් අයට ආදරය කිරීම සඳහා ආදරයක් ඉතිරි නොවේ. ස්ත්‍රීන්ට ප්‍රේම කිරීමෙන් වළකින ඔහු සුරාවට ඇබ්බැහි වේ. තමා ජීවිතය නමැති අහස් කුස සිසාරා පියාඹන්නට තැත් දරන දිරාපත් කොළ මෙන් සිදුනු අත්තටු ඇති විඩාබර වූවකු බව ඔහුගේ එක් ගීයකින් කියැවේ. බීමතින් ගෙදර එන ඔහු තමා හා තම දරුවා ඉදිරියේ පමණක් දිරාපත් කොළයක් ලෙස හැසිරෙන්නෙකු ලෙස සිය බිරිද වටහා ගනියි. එහිදී නැවත ඔහුට පිහිටට එන්නේ මව නැති වූ පසු ඔහුට මවක වූ අයියාය.

අපට මෙහිදී වාදීෂ යුතුකම් පැහැර හරින්නකු වුවද ඔහුව එතැනට ලගු කළ නොහැකිය. ඒ හෘද සාක්ෂියක් නැතිව යන සමාජයක හෘද සාක්ෂියක් ඇති නිසාම විඳවන්නකු බවට ඔහු පත්ව ඇති නිසාය. ඔහුටද එයට අවසානයක් ලබා දීමට උවමනාවක් ඇත.

"මට මගේ ළඟට එන්න ඕන නිසා" වසර ගණනාවකට පසු මුණ ගැසුණු පුණ්‍යාට ලිපිය නැවත භාර දෙන වාදීෂට "ඔයා නැවත යන්න ඕනා" ලෙස පිවිතුරු පුණ්‍යා පිළිතුරු දෙයි. ඒ "මට මගේම නොවන මගේම ආදරයක් තිබුණා" ගීය හමාර කිරීම සඳහා වේදිකාව මතටය.

පසුව වෙනත් වේදිකාවකදී ඒ වන විට 'තමා ළඟට පැමිණ සිටි' වාදිෂ මෙවැන්නක් පවසයි.

"මිනිස්සු හිතනව කාලාකරුවන්ට කොහෙන්ද මේ නිර්මාණ , ගී තනු එන්නේ කියලා. බිතෝවන් කිව්වා ඒ සියල්ල අපට එන්නේ දෙවියන්ගෙන් කියලා. එහෙත් මා නම් කියන්නේ මේ සියල්ල අපට එන්නේ වේදනාවෙන් කියලා. මුතු ඇටයක් බවට පත් වෙන්නේ බෙල්ලෙක්ගේ බෙලි කටුව තුළ සිර වුන වැළි කැටයක වේදනාව. ඔවුහූ ගී ගයමින් වේදනාව උගනිති කිව්වේ ෂෙලී."

අතිෂය සංවේදී මිනිසකු වන වාදීෂ තමාගේ නොවන ආදරයට ආදරය කිරීමෙන් උරුම වේදනාව නිසා කලාකරුවකු බවට පත් වේ. වාදීෂගේ මුවඟට නගා නිර්මාණ මැවෙන්නේ වේදනාව තුළින් යැයි කියන්නේ ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි නම් කලාකරුවාට නිර්මාණ පහළවන අයුරුද විය යුතුය.

ඔහු සංවේදීත්වය, හෘද සාක්ෂිය සහ එදෙකේ සංකලනයක් වන ප්‍රේමය සංවර්ධනයේ ප්‍රතිලාභ සොයන සමාජයක තරඟය තුළ පැරදී කාටත් හොරා සැඟව යන්නට තනනවා දකියි. ඩිජිටල් ආශ්චර්යයෙන් ප්‍රමුදිතව, ආදරවන්තයන් කවියන් බවට පත් කළ පෙම් හසුන පුළුස්සා නළලේ අළු ගා ගත් සමාජය ගැන ඔහු චකිතයට පත් වේ. ප්‍රේමයේ ප්‍රහර්ෂය අහිමිව කර්කෂ වූ හදවත් විසින් විදින ඔවුන්ද නොදකින වේදනාව ඔහු දකියි. සිය හද තුළ ගුළිවන මගේ නොවන එහෙත් මගේම ආදරය නම් මානව ප්‍රේමය සමඟ වෙළීම නිසා ඇතිවන වේදනාව නැමැති විළි රුදා විද පුණ්‍යා හා වාදීෂ ප්‍රසූත කර ප්‍රේමය අහිමි මිනිසුන්ගේ දෑස් අභිමුවට කැන්දාගෙන ආ ජයන්ත වාදීෂට වඩා සංවේදී මිනිසකු බවට සැකයක් නැත.

-ලසන්ත වික්‍රමසිංහ

යුතුකම සංවාද කවය

www.yuthukama.com